Halim içler acısı şu an. Geçen aylarda dolgu yaptırırken dişçi yanlışlıkla sinirimi delmişti -veya öyle bişey olmuş teknik terimleri bilmiyorum her ne boksa.- "eğer sızlama olursa gel kanal tedavisine başlayalım" demişti. son 15 gündür ağrıdan sızıdan ölüyorum, tatlı ne yesem ağlamaya başlıyorum bi yandan da dişçiye gitmeye üşendiğim için ve zamanım olmadığı için randevu almıyorum. finaller başlıyor, sonrasında ankarada olmayacağım, hatta ülke sınırları dahilinde olmayacağım, tedavi ne kadar gecikirse o kadar da acı çekicem. bi de kanal tedavisi çok pis bişeymiş ondan da korkuyorum.
Son günlerde zamandan fedakarlık yapmak istemiyorum ders olsun ya da yararıma yapılacak herhangi bişey (dil kursu vs..) öküzlemesine boşlamış durumdayım. hatta öyle ki dil kursuna yenileme kaydı yaptırmadığım için içim rahatladı. Bana kalsa arkadaşlarımla buluşayım, zaten ketçap da geliyor, konuşayım, günüm onlarla geçsin ama diğer şeyler umrumda değil. Bu haftasonu spora gitmedim diye müthiş bi vicdan azabı çekiyorum. Telafisini bugün yapmaya başlayacağım bakalım. Dün spora gitmedim diye tunalıya yürüdüm. Sonra eah, eve geçeyim ya ne tunalısı finaller? diyip eve döndüğümde uyuyakaldım.
İşte böyle günüm az sayıda beni anlayabilen insanlarla geçsin istiyorum. "geri kalan hepiniz malsınıaaaz." diğerlerine kendini anlatmak zorunda olmak falan bi de karşındaki embesilse (okulda 100 embesille birlikte aynı havayı solumayı geçiyorum artık.) yandınız.