içinde U2 geçen yazı.

U2 konserinden iki gün önce babanem aradı, tvde haberini görmüş heyecanlanmış, telefonda ise "sen böyle hep rock konserlerine gidiyorsun ya bunu da kaçırmazsın diye düşünmüştüm istanbulda olduğunu düşündüm,iyi misin nasıl gidiyor diye bir sorayım dedim." babaneme durumu anlattım,konsere gitmediğimi, istanbulda olmadığımı vs.. "aman bu eksik kalsın şekerim ya, diğer konserlere gidersin" dedi.
Babanenim benim nelerle ilgilendiğimi biliyor olması güzel, ben her rakınkoka gittiğimde dream tvyi açıp tüm konserleri izlerdi, izleyiciler arasında gözükür müyüm acaba diye.bir kaç grubun şarkılarını da öğrenmişti,dinlemişti mesela.Ayrıca, hangi müzik festivaline, konsere gitsem bol bol fotoğraf çekmemi tembihler (çoğu canlı performans anında tv kanallarında olmadığı için.) gideceğim konserle ilgili grubun veya grupların müziklerini dinletmemi ister.
Bu özelliğine bayılıyorum: ilgili olmasına, ot gibi bir yaşlılık yaşamamasına (daha ne aksiyonları var bizimkinin), nazar veya negatif enerji değmesin/gelmesin şimdi şu yazıyı yazdım diye Force daha da ömür ve bol sağlık versin ama telefon araması aklıma gelince paylaşmadan geçemedim.